Ateşin düştüğü yer benim özüm

Çıkmazdayım artık, tıkandım kaldım,
Sonunda anladım, sensiz olmuyor.
Ben hayattan artık dersimi aldım,
Sonunda anladım, sensiz olmuyor.

Yol nereye varır, bilmem ahirde,
Sen beni mutlu mu gördün zahirde?
Gölgen var çektiğim bunca kahirde,
Sonunda anladım, sensiz olmuyor.

Bir gençlik hevesi, renkli hülyanın,
Sensiz bir tadı yok hiç bir rüyanın.
Kölesi oldum ben bu boş dünyanın,
Sonunda anladım, sensiz olmuyor.

Gönül galerimde hep yalnız büstün,
İçten mi kırıldın, kalpten mi küstün?
Sende her meziyet var, benden üstün,
Sonunda anladım, sensiz olmuyor.

Boşa gitti bunca hayal kurduğum,
Yalan imiş boş kalbinde durduğum.
Özüne sevdamla mühür vurduğum,
Sonunda anladım, sensiz olmuyor.

Seni sensiz yaşadığım bu şehir,
Hasret bir başka dert, ayrılık zehir.
Şimdi gözlerimde bir sonsuz nehir,
Sonunda anladım, sensiz olmuyor.

Ruhum öldü, boş bedenim sağ imiş,
Ne fark eder uzun yollar, dağ imiş;
Gurbet yüreğimde bir kör çağ imiş,
Sonunda anladım, sensiz olmuyor.

Ya bir gün gel ya çektiğim dert yeter,
Dünyada düştüğüm bu hâl ne beter.
Bir eski hükümdür, aşkta yol biter,
Sonunda anladım, sensiz olmuyor.

Kudretim kalmadı, bağlandı sözüm,
Bir hayalden başka görmüyor gözüm.
Ateşin düştüğü yer benim özüm,
Sonunda anladım, sensiz olmuyor.

Hamit Hayal / Gönen / 14.12.2013

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir